De maatschappij, dat zijn wij

Kennen jullie die slogan nog die op tv, de radio en via andere mediakanalen werd verspreid? De maatschappij, dat zijn wij! Mooi bedacht en ik sta er dan ook volledig achter. Vandaag had ik een gesprek met iemand over hoe mensen die afwijken van de norm behandeld worden en toen dacht ik ineens weer aan die slogan. En ik besefte me dat we tegenwoordig weer aardig ver hiervan af staan. De maatschappij zijn wij nog steeds met zijn allen, maar als je niet meekomt in onze jachtige samenleving ben je haast een schande voor de maatschappij. De maatschappij is ontzettend hard geworden. Veel mensen hebben om welke reden dan ook een egoïstische houding aangenomen. Overkomt je iets op straat dan kun je eigenlijk amper nog rekenen op hulp van voorbijgangers, ze stelen haast nog eerder je mobiel en je geld dan dat ze eerste hulp verlenen.

Voorbeeld uit mijn eigen leven. Sinds vorig jaar zit ik voor 8 uur per week in de bijstand, niet mijn keuze, niet wat ik wil want makkelijk is het zeker niet en een vetpot ook niet. Maar ik kon eerder geen baan vinden voor 24 uur of een baantje erbij voor die 8 uurtjes. Ik werkte 16 uur bij een drogisterij en kon daar niet meer uren krijgen. Dus ben ik naast mijn baan en de zorg voor mijn kinderen blijven solliciteren. Na een tijdje had ik geen recht meer op de ww dus moest de bijstand aangevraagd worden. Dit deed ik met het lood in de schoenen want ik wilde echt geen bijstandsmoeder worden. Ondertussen bleef ik stug doorgaan met solliciteren. Ik kreeg een nieuwe partner, werd zwanger en helaas kreeg ik geen contractverlenging (dit heeft niets te maken met de zwangerschap maar het bedrijf geeft geen vaste contracten dus had ik pech) en kwam ik dus voor de 16 uur dat ik werkte in de ww terecht. Voor de bijstand volgde ik een sollicitatiecursus, maar zwanger en al had ik pech, geen baan voor mij op dat moment. Ik voelde me behoorlijk waardeloos en maakte me enorm veel zorgen over de toekomst (nog steeds trouwens). Tijdens de zwangerschap zijn er veel dingen gebeurd die ik liever niet had willen meemaken en die niet relevant zijn voor dit verhaal. Maar ik kwam in de ziektewet terecht omdat het me allemaal teveel werd. De Arboarts van het UWV vond het niet verstandig mij te laten werken omdat de kans groot is dat ik dan niet verder kom dan de proeftijd doordat ik niet in balans ben om het zo maar even te zeggen. Helemaal niks doen is niets voor mij dus ik ben vrijwilligerswerk gaan doen waarbij ik een grote mate van vrijheid heb en ik op de momenten dat het niet gaat ook even kan stoppen en het weer kan oppakken als het weer goed gaat.

Deze week krijg ik onderzoeken bij PSY-Q, ze gaan onderzoeken of ik PTSS heb wat ze wel vermoeden gezien wat ik meegemaakt heb. Afgelopen maandag had ik een afspraak bij de arts van het UWV. Tot mijn verbazing bleek deze niet daar in het systeem te staan terwijl ik een opname van het telefoongesprek heb waarin duidelijk te horen is op welke datum, tijd en bij welke arts ik de afspraak had. Ik kon dus weer naar huis en uitte mijn frustratie erover op mijn Facebookpagina. Daar kreeg ik reacties van mensen die zelf ook tegen dingen aangelopen waren bij het UWV maar ook reacties als je kunt toch heel veel dus je kunt volgens mij ook gewoon werken. Tja, lieve reageerder, ik zou dolblij zijn met een baan, maar gezien het feit dat ik echt wel wat mankeer naast fibromyalgie is het niet verstandig nu te gaan werken. Die nieuwe werkgever ziet me liever gaan dan komen op dit moment want ik kan hem niet garanderen dat ik mijn werk goed kan doen. Dat is zeker geen onwil maar echt een gevolg van wat ik meegemaakt heb. Ik zou wel willen zeggen wil je anders ruilen? Dat jij even in mijn schoenen staat? Maar nee, dat zal ik je niet aandoen. Die narigheid gun ik niemand, ook niet diegenen die ik niet mag.

Ook mijn huisarts waar ik eerder deze week was zit vol met vooroordelen waar ik eigenlijk erg van schrok. Ze zei dingen tegen me waarvan ik zoiets had van ik kom hier bij jou om hulp te vragen omdat ik dingen meegemaakt heb die een behoorlijke impact hebben op mijn dagelijks leven, het kost me al heel veel moeite om hier bij jou te komen en je erover te vertellen en nu trap je me eigenlijk verder de grond in… Ik moet zorgen dat ik financieel onafhankelijk word, ik moet zelf dingen oplossen en niet zoveel hulp vragen (uhhh… mogelijk PTSS zeg je zelf net ook maar ik moet niet om hulp vragen??) en ik moet beter opletten als ik een partner kies (gevoelens kun je niet dwingen, die overkomen je). Vol verbijstering verliet ik dan ook de praktijk en nog steeds kan ik niet geloven dat ze die dingen echt gezegd heeft….

Maar zo zie je maar, vooroordelen zijn zo ontzettend snel gemaakt. Mensen zien dingen en vullen dan de rest zelf in. Maar wat iemand meegemaakt heeft, wat iemand mankeert als het niet iets zichtbaars is, dat weet je gewoon niet. Hoezo dus de maatschappij dat zijn wij? Laten we alsjeblieft allemaal eerst vragen waarom iemand bijvoorbeeld niet kan werken in plaats van zeggen jij hebt niets je kunt gewoon werken. Respect voor elkaar hebben is ook doorvragen, interesse tonen. Veel mensen zullen dan misschien niet willen antwoorden, maar laten we ook daar respect voor hebben. Laten we elkaar weer helpen, laten we degenen die vrijwilligerswerk doen of een handicap hebben net zo waarderen en respecteren als degenen die zich uit de naad werken. Natuurlijk zijn er ook mensen bij die profiteren van anderen, van de maatschappij. Maar moeten we dan diegenen die wel willen maar niet kunnen of die zich op een andere manier inzetten voor de maatschappij, voor ons allemaal, ook beoordelen alsof zij net zo zijn als de profiteurs?

Lieve mensen, laten we er meer voor elkaar zijn, laten we elkaar respecteren, de positieve dingen van elkaar zien. Daar wordt ons land, ons leven, onze maatschappij alleen maar mooier en beter van en dan kunnen we uiteindelijk weer vol trots zeggen: De maatschappij, dat zijn wij!